Lúk 3.1-22 (valdir hlutar)
… [Þ]egar Pontíus Pílatus var landstjóri í Júdeu … kom orð Guðs til Jóhannesar Sakaríasonar í óbyggðinni. Og hann fór um alla Jórdanbyggð og boðaði mönnum að taka sinnaskiptum og láta skírast til fyrirgefningar synda, eins og ritað er í bók Jesaja spámanns:
Rödd hrópanda í eyðimörk:
Greiðið veg Drottins,
gerið beinar brautir hans.
Öll gil skulu fyllast,
öll fell og hálsar jafnast,
bugður verða beinar
og óvegir sléttar götur.
Og allir munu sjá hjálpræði Guðs.
Við mannfjöldann, sem fór út til að láta hann skíra sig, sagði hann: „… Sýnið í verki að þið hafið tekið sinnaskiptum og farið ekki að segja með sjálfum ykkur: Við eigum Abraham að föður. …“
Mannfjöldinn spurði hann: „Hvað eigum við þá að gera?“
En hann svaraði þeim: „Sá sem á tvo kyrtla gefi þeim er engan á og eins geri sá er matföng hefur.“
Þá komu og tollheimtumenn til að skírast. Þeir sögðu við hann: „Meistari, hvað eigum við að gera?“
En hann sagði við þá: „Heimtið ekki meira en fyrir ykkur er lagt.“
Hermenn spurðu hann einnig: „En hvað eigum við að gera?“
Hann sagði við þá: „Hafið ekki fé af neinum, hvorki með ofríki né svikum. Látið ykkur nægja mála ykkar.“
Allir voru nú fullir eftirvæntingar og hugsuðu með sjálfum sér hvort Jóhannes kynni að vera Kristur. En Jóhannes svaraði öllum og sagði: „Ég skíri ykkur með vatni en sá kemur sem mér er máttugri og er ég ekki verður að leysa skóþveng hans. Hann mun skíra ykkur með heilögum anda og eldi. Hann er með varpskófluna í hendi sér til þess að gerhreinsa láfa sinn og safna hveitinu í hlöðu sína en hismið mun hann brenna í óslökkvanda eldi.“
Með mörgu öðru hvatti hann fólk og flutti því fagnaðarboðin. …
Er allt fólkið lét skírast var Jesús einnig skírður. Þá bar svo við, er hann gerði bæn sína, að himinninn opnaðist og heilagur andi steig niður yfir hann í líkamlegri mynd, eins og dúfa, og rödd kom af himni: „Þú ert minn elskaði sonur, á þér hef ég velþóknun.“
Hugleiðing
Jóhannes var skrautlegur prédikari. Hann stóð út í eyðimörkinni og kallaði fólk til iðrunar. Guð væri að koma og því ættum við að endurskoða líf okkar og breyta hegðun okkar og framkomu. Það að iðrast merkir einmitt að snúa við og breyta. Margir héldu að Jóhannes væri Guð sjálfur, en Jóhannes sagði að hann væri að undirbúa jarðveginn fyrir þann sem koma ætti.
Þegar Jesús kom til Jóhannesar þá þekktust þeir frá fyrri tíð, og Jóhannes var fyrst í stað efins um að Jesús þyrfti að skírast, en Jesús vildi nota skírnina til að marka nýtt upphaf í eigin lífi.
Lúkasarguðspjall segir að þegar Jesús tók skírn hafi heyrst rödd sem sagði: „Þú ert minn elskaði sonur, á þér hef ég velþóknun.“
En í gyðinglegri hefð þýddu þau orð að Jesús væri Kristur, útvalinn sonur Guðs.
Bæn
Guð sem skapar allt, hjálpaðu okkur að gera það sem rétt er. Vertu með okkur og kenndu okkur að iðrast og snúa við, þegar við gerum eitthvað rangt. AMEN.