„Hvernig á ég að tala við Guð“ spurði einn lærisveina Jesú. Hann vildi vita hvernig væri rétt að ávarpa Guð. Hér á haustmisseri verður fjallað um svar Jesú og um bænina Faðir vor. En þegar lærisveinarnir vildu læra að biðja, kenndi Jesús þeim einmitt þá bæn.
Lærisveinarnir sáu hversu mikilvæg bænin var í lífi Jesú sjálfs og af þeim sökum vildu þeir líka læra að biðja RÉTT.
Jesús segir þeim að tala við Guð eins og föður. Hann notast við orðið abba á sínu máli, sem væri líka hægt að þýða sem pabbi eða jafnvel baba, eins og smábörn kalla oft pabba sinn. Jesús vildi nefnilega sýna lærisveinunum að Guð á himnum er sá sem stendur okkur næst, hann er sá sem elskar okkur eins og hið besta foreldri.
En Guð er ekki bara „baba“ okkar, hann er pabbi allra, orðið vor sem er hin gamla fleirtala af orðinu okkar, segir okkur að Guð er ekki eingöngu pabbi minn, ég á hann ekki einn og sjálfur. Hann er pabbi allra sem vilja taka við honum.
Á sama hátt staðsetjum við þennan pabba í bæninni. Við erum að ávarpa þann föður sem er á himnum, þann föður sem umlykur allt og er alls staðar. Himinninn þar sem Guð býr er hver sá staður þar sem vilji Guðs verður að veruleika. Guð er mitt á meðal okkar þegar við leitum til hans í bæn (sbr. Sálm 139.1-16).
Drottinn, þú rannsakar og þekkir mig. Hvort sem ég sit eða stend, þá veist þú það, þú skynjar hugrenningar mínar álengdar.
Hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það, og alla vegu mína gjörþekkir þú.
Því að eigi er það orð á tungu minni, að þú, Drottinn, þekkir það eigi til fulls.
Þú umlykur mig á bak og brjóst, og hönd þína hefir þú lagt á mig.
Þekking þín er undursamlegri en svo, að ég fái skilið, of háleit, ég er henni eigi vaxinn.
Hvert get ég farið frá anda þínum og hvert flúið frá augliti þínu?
Þótt ég stigi upp í himininn, þá ertu þar, þótt ég gjörði undirheima að hvílu minni, sjá, þú ert þar.
Þótt ég lyfti mér á vængi morgunroðans og settist við hið ysta haf, einnig þar mundi hönd þín leiða mig og hægri hönd þín halda mér.
Og þótt ég segði: Myrkrið hylji mig og ljósið í kringum mig verði nótt,
þá myndi þó myrkrið eigi verða þér of myrkt og nóttin lýsa eins og dagur, myrkur og ljós eru jöfn fyrir þér.
Því að þú hefir myndað nýru mín, ofið mig í móðurlífi.
Ég lofa þig fyrir það, að ég er undursamlega skapaður, undursamleg eru verk þín, það veit ég næsta vel.
Beinin í mér voru þér eigi hulin, þegar ég var gjörður í leyni, myndaður í djúpum jarðar.
Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað efni, ævidagar voru ákveðnir og allir skráðir í bók þína, áður en nokkur þeirra var til orðinn.