Ég var starfsmaður í Vatnaskógi fyrir einhverjum árum. Nokkrum drengjum lenti saman og einn þeirra tók sig til í bræði, pakkaði dótinu sínu og hélt af stað. Taskan reyndist þung, svo hann skildi hana eftir í andyri Gamla skálans og hélt upp veginn í átt til Reykjavíkur. Það var leiðinda úði, hálfkalt en í stað þess að halda aftur af honum tók ég á það ráð að ganga með honum. Ég átti ekki von á langri göngu, ég myndi geta talað hann til, en drengurinn var ekki á sama máli. Ég ávarpaði hann nokkrum sinnum, en fékk engin svör. Þegar við höfðum gengið rúmlega einn og hálfan kílómetra, spurði ég hvort ekki væri ráð að snúa við, enda kalt, en hann hélt áfram.
Við gengum áfram hlið við hlið, þögnin ríkti í úðanum. Þegar við komum að afleggjaranum að Hótel Glym, spurði ég hvort ekki væri ráð að staldra við og fá heitt súkkulaði, enda var ég orðinn bæði kaldur og blautur. Drengurinn svaraði ekki fremur en áður, en beygði inn afleggjarann og gekk inn í andyrið á hótelinu.
Ég hugsa oft um þessa ferð, sem við héldum í saman. Hann lagði af stað vegna þess að honum leið illa, skorti öryggi og traust. Ég hélt af stað í fullvissu um hæfileika mína til að tala hann til.
Þegar við settumst niður yfir súkkulaðibollunum vorum við báðir breyttir. Drengurinn vissi að hann skipti máli, einhver var til í að ganga með honum.
Breytingin mín var ekki minni. Ég lærði að það að vera leiðtogi er ekki að kunna, vita, geta eða skilja umhverfi sitt og bregðast rétt við. Hversu góð sem handbókin er þá er eitt sem skiptir öllu máli. Að vera tilbúin að ganga með náunga okkar. Í 5. kafla Matteusarguðspjalls segir Jesús:
Og neyði einhver þig með sér eina mílu þá far með honum tvær.
Ég þurfti báðar mílurnar til að læra að þetta snýst allt um samfylgd, snýst um að vera á ferðinni með þeim sem við þjónum, svo við öll þroskumst, lærum og byggjumst upp.
Halldór Elías Guðmundsson